O gün yaman yorulmuşdum. Zarafat deyil,
yayın istisində nə qədər yol gəlmişdim. Hospitaldan hərbi hissəyə qayıtmayan əsgərimi
axtarırdım. Öz kəndlərinə getdiyini təxmin edirdim. Elə onların kəndlərinə gedən
avtobus dayanacaqdan əsgərimi soraqlayarkən, təsadüfən onun qardaşına rast gəldim.
Adı Cəmil idi. Yanındakıların nəzərlərini cəlb etməmək üçün dayanacaqdan kənara
çəkilməli olduq.
Eşitdiyi xəbərin Cəmil üçün gözlənilməz
olduğunu baxışlarından hiss etdim.
Cəmil rayon mərkəzində yaşayan xalası oğlugilə
getməyimizi məsləhət gördü. Biz evə gələndə xalaoğlu yatırdı. Cəmil xalası oğlu
Samiri yuxudan birtəhər ayıldıb başa salmağa çalışdı ki, o gələnə kimi, yəni
sabahadək mən burda qalacağam.
Cəmil mənə “Siz burda qalın. Mən
Bakıya-bacımgilə gedim. Qardaşım evə gəlməyib, olsa, orda olar”-deyib, evdən çıxdı.
Samir, deyəsən, dünən möhkəm vurmuşdu. Halı
özündə deyildi. Mənə “sən də bir az istirahət elə, yol gəlmisən” – deyib, təzədən
yatdı. Bu istidə mehin belə əsmədiyi yerdə, günün günorta çağı dincəlməkmi
olardı? O yuxudan oyanana kimi gah həyətdə gəzir, gah da evdə otururdum.
Bakıya gedib-gələndə avtobusun buralarda hətta
qışda nahara dayanmasını istəmədiyim yerin dəhşətli avqust ayı idi. Bu yerləri
yaxşı tanımamağım narahatçılığımı bir qədər də artırırdı.
Tanımadığın ev, tanımadığın adamlar. Evin
kişisi də hələ yatır. Bir tərəfdəndə boğucu istisi. Ev sahibinin ayılmasını gözləməkdən başqa çarəm
qalmadı.
Nəhayət ev yiyəsi yerindən qalxdı. Təzədən
görüşdük. Kim olduğumu anlatmaq məcburiyyətində qaldım. Yadına nəyisə salırmış
kimi-“hə, hə”-deyib, guya xatırladığını izah eləmək istədi.
Samir: “yemək gətirin, görmürsünüz qonağımız gəlib”- deyərək
evdəkiləri səslədı. Özü də gedib bir litrlik qabda spirtlə suyu qarışdırıb həyətdəki
stolun üstünə qoydu.
Içkili adamdan, içki düşkünündən xoşum gəlmir.
“Nədən zəhləm gedir, o da başıma gəlir”-deyib,
özüm-özümü danlayırdım. Isti də ki bir tərəfdən.
“Sağlığınıza axşam möhkəm vurmuşuq”-deyib, Samir qədəhləri doldurur.
Pis yoldaşlıq eləsəm də, özümü zorlamaq məcburiyyətindəyəm.
Gördüklərim, həyatın özünəməxsus, lakin yanlış
qanunları istinin cırhacırında məni rahat buraxmırdı.
Özünün dediyi kimi, “bütün günü bu vəziyyətdə
olan” bu adamın ailəsi, uşaqları onun başına fırlanırdılar. “Orda oturma, burda otur. Sən bir az istirahət
elə”, nə bilim, nə, nə...
Mən ata, ailə sevgisini başa düşürəm. Ancaq hər
şeyin qarşılıqlı olmasını da anlayıram. Bütün diqqətini ailəsinə həsr edənə,
başlarına fırfıra kimi fırlanana bu gördüklərimin onda biri qədər diqqət olmadığını da görmüşəm.
Çox şeyin yerində olmadığını görüb, təəssüflənirsən. Həyatın qəribəlikləri ilə
barışmaq məcburiyyətində qalmalı olursan. Həyat həqiqətən təzadlarla doludur.
Samir ümumi vəziyyətdən gileylənib, içkiylə başını
bir təhər qatdığından uzun-uzadı danışaraq vəziyyətinə bəraət qazandırmaq istəyirdi.
İçkinin istisi havanın istisindən betər idi. Düzü, nəfəsim lap kəsilirdi. Bir təhər
dözüb bu içki məclisini yola verə bildim. Elə yenicə sakitləşmişdik ki, darvaza
döyüldü. Samir gedib qapını açdı. Gələn dostu Tahir
idi. Onu mənə belə təqdim etdi.
Bir az dünənki yemək-içməkdən danışdılar.
Tahir: “ Komandir, bu tanışlığı gedib restoranda
yumalıyıq”- deyib, ayağa qalxdı. Etiraz heç cür qəbul olunmurdu. Tahirin
maşınına oturduq. Mənə hörmət əlaməti olaraq qabaqda oturmağı təklif etdilər, Samir
isə oturacağı çıxarılmış arxa tərəfdə çöməlib oturmalı oldu.
Həyət evlərinin arasıyla bir xeyli gedəndən
sonra maşın Bakı yoluna çıxdı. Bir az da gedib avtovağzal restoranının yanında
dayandı.
Insafən, bizi
yaxşı qarşıladılar. Yeməyin orasından-burasından ditdələdim, amma içki
içmədim. Israr etmələrinə baxmayaraq etiraz etdim. “Çox istidi”, deyib, canımı
bir təhər qurtardım.
Restoranda bizdən başqa heç kim qalmamışdı. Bəlkə
də bu günün başa çatmasını, səhərin tez açılmasını heç kəs mənim kimi
arzulamırdı. Bircə canım bunlardan qurtaraydı, deyə, düşünürdüm. Bircə sabah Cəmil
gələydi, mən də çıxıb gedəydim.
Saat on ikiyə qalırdı. Amma hava hələ
soyumamışdı. Axır ki, qalxmalı olduq. Maşına oturanda Tahir, “bizə gedirik”,-
dedi. Mən qonaq olduğumdan bilmədim nə deyim. Restorandan çıxdığımıza o qədər sevinmişdim
ki, hara gedəcəyimiz mənim üçün o qədər də əhəmiyyətili deyildi. Maşın rayon mərkəzindəki
dəmiryol vağzalını keçib, arxa məhəlləyə sarı döndü. Vağzalda tək-tük adamlar gəzişirdi.
Deyəsən qatar
xeyli vaxt idi yola düşmüşdü. Növbəti qatarın gəlməyinə isə hələ var idi. Bir
iki küçə də adlayıb, bir dalana döndük. Maşının işığı düşdüyü yerdən başqa heç
nə görünmürdü. Hamı həyət işığını da söndürmüşdü. Məhəllə gecə yuxusundaydı. Bu
qaranlığın içində özünəməxsus bir sakitlik var idı. Küçədə heç kim yox idi. Sanki
hamı istiliyi udan sükutun pozulacağından qorxub ortalıqdan çəkilmişdi.
Birdən maşının işığında qonşu həyətin qapısının
ağzında bir qaraltı göründü. Bir nəfər qapıya söykənib yatmışdı. Tahir “ köhnə
qonşum, Qəribdi”,-dedi. Ata evləridi. Atası, anası öləndən sonra buranı satıb
arvadıgilin kəndində bir ev alıb. Ora köçüb. Ailəsi, uşaqları var. Amma son
vaxtlar orda qala, rahatlıq
tapa bilmir. Hərdən gəlib burda oturub özü-özüylə
nəsə danışır, sonra da qapıya söykənib yatır”.
Köhnə, iri taxta darvazalı iki mərtəbəli ev idi,
ata evi.
Tahir maşından düşüb köhnə qonşusunu silkələyib
oyatdı.
- Burda niyə yatmısan, ə, dur gedək bizə,
deyib, ərklə Qəribin çiynindən vurdu.
Qəribsə yerindən tərpənmək istəmirdi.
-Sən Allah, dəymə. Bura elə rahatdı, deyərək, darvazaya
sığındı.
Tahir “dur, dur gedək, anam da səni görüb sevinəcək”,
deyərək, qolundan tutub onu qaldırdı.
Tahirgilin həyətinə keçdik. Təkcə həyətin işığı
yanırdı. O da həyəti güclə işıqlandırırdı. Evdəkilərin hamısı yatmışdı. Həyətə
girən kimi Tahir anasını harayladı:
Ay ana, dur, qonağımız var.
Əlli-əlli beş yaşlarında bir qadın otaqdan
çıxıb üzünü mənə tutaraq-xoş gəldiniz,-dedi. Ananın tanımadığı təkcə mən idim.
Gecənin bu vaxtında onu narahat etdiyimizdən çox utandım. Ana Samirlə hal-əhval
tutdu. Taxta sütunun arxasında dayandığından Qəribı görmədi. Elə geri dönüb
otağa keçmək istəyirdi ki, Tahir: “ana, Qəribı görmədin? Darvazalarının
qabağıda yatmışdı, oyadıb gətirdim”-deyər-deməz, Qərib: “xala”-qışqıraraq, öz
doğma anasının qucağına atılırmış kimi onu bərk-bərk bağrına basıb ağladı.
Dünya görmüş ana Qəribin üzündən öpüb sakit, bir az da kövrək səslə:
-Ağlama bala, ata-ananın ruhudur səni sakit
buraxmayan. Gül kimi mülkü, ata yurdunu qoyub getdin-deyib, bu gecə uşaqlığını
yaşayan qonşusunun başını tumarladı. Qərib çoxdan yadırğadığı qucağın, ana nəvazişinin
təsirindən uşaqlaşmışdı. Onun neçə illərin həsrətinə qovuşduğu, rahatlıq
tapdığı aydınca hiss olunurdu.
Gecədən xeyli keçməsinə baxmayaraq ana əl-ayağa düşdü, yemək hazırladı,
süfrə açdı. Süfrəyə yemək gətirildiyindən ac olmasaq da, bayaqdan ehtiyac
olmadığını desək də, əlimizi süfrəyə uzatdıq. Qərib “yox, mənim yeməyim var”-
deyib, qoltuq cibindən balaca bir bükülü çıxartdı. Bükülünün içindəki çörəyin arasında
pendir vardı. Hamı çörəklə pendirə baxırdı. Bəlkə də hamının süfrədəki toyuq
çığırtmasını qoyub ondan dadmaq keçirdi könlündən. Uşaqlaşmışdımı hamı. Əllər
süfrədən çəkilmişdi.
Tahirin səsi hamını ayıltdı: “Ə, onu qoy
cibinə, sabah yeyərsən. Özünə yemək çək”.
Qərib yeməkdən götürüb iştahla yeməyə
başladı. Bir loxma götürüb, bayaq yediyimizi bəhanə gətirib əlimi süfrədən çəkdim.
Boğazım qurumuşdu. Altdan-altdan Qəribin üzündəki sevinci, onun deyib gülərək
necə yemək yediyini seyr edirdim. Baxışlar, zarafatlar, xoşbəxtlik sanki bir
gecənin, bir neçə saatın içində cavanlaşdırmışdı onu.
Bizə eyvanda yer düzəltdilər. Gözümə yuxu
getmirdi. Amma Qərib yerinə girən kimi yatdı. Deyəsən xeyli rahatlanmışdı. Xəyalından
nə keçirdi. Indi nələri düşünürdü. Xatirələrində neçə yaşındaydı, görəsən. Məndən
olsaydı onu özü oyanana kimi oyatmazdılar. Röyalarında təskinlik tapan bu adamı
elə royalarıyla baş-başa buraxardıq. Insan hər zaman rahatlıq tapa bilmir. Bəlkə
neçə illərin sıxıntısından qurtulurdu bu gecə. Bəlkə neçə illərdən sonra anası
ilk dəfəydi saçını yenidən sığallayırdı? Ona görə ayılmaq istəmirdi. Bəlkə o son
illərin ən xoş gecəsini yaşayırdı. Nə vaxt imiş atası ona bu gecəki kimi xoş
sözlər demirmiş. Qəribə bir sevinc, təbəssüm vardı sevinci yadırğamış o üzdə.
Yuxulu gözləri gülürdü. Hətta dodağı da qaçmışdı. Bu gecə o xoşbəxt idi. Xoşbəxt
idi royaların qoynunda. Atasının, anasının yanında. Insan var neçə ildi nə
atası, nə anası yuxusuna girmir. Özü ömrü boyu yuxulu olsa da. Onu bu şirin röyadan
oyatmaq, bu sevincli gecədən ayırmaq ən böyük qəddarlıq olardı. Çünki bu
yuxulardan ayrılmağın nə qədər acı, sərt olduğunu mən bilirəm. Axı mən də həmişə
belə yuxuların arzusunda olmuşam. Həsrətində olmuşam. Amma bu cür yuxuları hər zaman
görmək olmur. Hər gecə yuxular görsən də. Bu cənnət yuxusudu. Doğma yerdə doğma
adamlarınla olmaq qədər şirin heç nə yoxdu. Hətta royada olsa belə. Qovuşmaq qədər
şirin nə var dünyada?!
O gecə yata bilmədim. Dəmir darvazamız gözümün qarşısından çəkilmirdi. O darvazaya
sarılmaq, rəngi getmiş üzünə üzümü sürtmək, ona söykənmək istəyirdim. Harda,
kimin həyətində olmasından asılı
olmayaraq onu bircə kərə açmaq, o doğma cırıltısını bir daha eşitmək istəyindəydim.
Qulaq yaddaşımdakı köhnə cırıltısını. Hamımızı içəri çağıran doğma cırıltılı o
səsi bircə kərə eşidə bilsəydim. Anası çağıran quzu kimi qaçardım o səsə sarı.
Kim bilir indi hardadı o darvaza. İndi səsi kallaşmış olar. Mənim ayaq səsimdən
cavanlaşar, o illəri yadına salar. Təzələşər. Məni də cavanlaşdırar. Bir cırıltı
səsi də insanı cavanlaşdırarmış, özünə qaytararmış.
Söykənə biləcəyim, məni keçmişimə aparan,
keçmişimə qaytaran Qapı. Doğma qapı səsi.
Mən tezdən durub getməli oldum. Cəmillə
görüşməliydim.
Fikrim bu evdə ilişib qalmışdı. O gecəki səhnənin
kadrlarında.
Mən gedəndə bu yad adamlar içində sanki çoxdan
tanıdığım, mənə hamıdan doğma gələn Qərib, üzü ata yurduna sarı hələ yatırdı.
Gülümsəyirdi yuxuda. Köhnə darvazanın qapısı isə ağır-ağır, boğuq bir səslə
açılıb, bağlanırdı.
Qərib bu gecə o qapını balaca əlləriylə
yenidən güclə itələyib açır...
Mənsə getməliydim. O itmiş, pas atmış
qapıları açmağa...